Μετά από μια ψιλοδύσκολη διαδρομή μέχρι το Roskilde κι από εκεί μέχρι το Dyrskuepladsen, η ευλογημένη ώρα έφτασε. Ακόμη και εν μέσω μιας απίστευτα λασπωμένης έκτασης, κάτω από μια σταθερή και ασταμάτητα δυνατή βροχή, όλοι είμαστε εκεί και πάλι: Μπροστά στην πύλη του φεστιβάλ, στην ουρά για να φορέσουμε το εισητήριο μας.
Δύσκολο να περιγράψω την αίσθηση του νέου wristband στο χέρι μου. Ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό - για μια ακόμη χρονιά αξιώθηκα να ζήσω αυτή τη μοναδική στιγμή, να συμμετάσχω σε αυτό το εξιλεωτικό τετραήμερο. Δεν είναι η στιγμή για συγκινήσεις - είναι η ώρα που θα "καλοσωρίσω" τους υπόλοιπους στο "σπίτι" μου. Γιατί έτσι το νιώθω εκείνο το λασπωμένο χωράφι μέσα στη μέση του πουθενά, το χωράφι που έχει κερδίσει ένα κομμάτι μου και το έχει κρατήσει κάπου μεταξύ της Orange και της Astoria, στο αγαπημένο μου σημείο - κάπου κοντά στο meeting point. Εκεί που νιώθω όλη τη δυναμική των 37 χρόνων του φεστιβάλ, τη θέληση των ανθρώπων του, την πίστη των εθελοντών του, την επιμονή όλων μας να είμαστε εκεί, ενάντια σε κάθε αντιξοότητα...
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η δυσκολία της διαδρομής είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση, μάλλον περισσότερο παρανοϊκή απ'όσο δικαιολογούν οι περιστάσεις και με μια σχεδόν επετειακή επαναληψιμότητα. Κάθε χρόνο "τα παίρνω" σε κάποια(ες) φάση(εις), χωρίς πάντα να υπάρχει επαρκής δικαιολογία για την έντονη αντίδραση μου. (Όσο άχρηστο κι αν είναι τώρα πια εκ των υστέρων...) Συγνώμη...
0 comments:
Post a Comment