Πριν 25 χρόνια μέτραγα τα καλοκαιρινά μπάνια μου ένα προς ένα . Πριν 15 χρόνια περίμενα πώς και πώς να ξεφύγω από την κάψα του τσιμέντου και να χαθώ σε κάποιο νησί για λίγες μέρες. Τώρα πια βλέπω τη θάλασσα κάθε μέρα μπροστά μου και όλο λέω «το απόγευμα θα πάω να βουτήξω». Και κάθε μέρα κάτι βρίσκεται και με τραβάει μακρυά.
«Θάλαττα, θάλαττα…»
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment