Λήθη

Την Παρασκευή το απόγευμα είχα την τύχη να παρακολουθήσω μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα εκδήλωση. Το θέμα της ήταν οι εφαρμογές νέων τεχνολογιών σε διατηρητέα κτίρια. (Βασικά δε θυμάμαι τον ακριβή τίτλο - ακουγόταν πολύ εντυπωσιακότερος από το παραπάνω...)
Αφήνοντας στην άκρη τις παρουσιάσεις των ακαδημαϊκών δασκάλων οι οποίες ενδιαφέρουν τους περισσότερο σχετικούς με το αντικείμενο ή με τη μηχανική επιστήμη γενικότερα, εκείνο που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ένα φωτογραφικό οδοιπορικό στην αρχιτεκτονική ιστορία της πόλης τους τελευταίους αιώνες.
Παρακολουθώντας την παρουσίαση, συνηδειτοποίησα ότι αυτή η πόλη δείχνει να έχει αυτοκαταστροφικές τάσεις. Φαίνεται οτι παλιότερα, 100 και βάλε χρόνια πριν, υπήρχε πιο έντονη διάθεση να ενταχθεί η πόλη στο σύγχρονο αρχιτεκτονικό γίγνεσθαι, προσανατολιζόμενη σταδιακά στις εκάστοτε τάσεις, με γνώμονα όμως την ήπια ένταξη των νεωτεριστικών στοιχείων στο χαρακτήρα της, ισορροπώντας και με την παράδοση του τόπου.
Έκτοτε, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Η ιστορία έχει καταγράψει τις πολιτικές αλλαγές και όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Στην προκείμενη περίπτωση, φαίνεται οτι από μόνοι μας τα καταφέρνουμε και σβήνουμε την κληρονομιά του τόπου: γύρω στα τέλη της δεκαετίας του '70, μια σειρά από σημαντικά κτήρια κατεδαφίστηκαν...
Τη στιγμή που άλλοι λαοί προσπαθούν να δημιουργήσουν ιστορία και παράδοση, εμείς ως ανεξάρτητη πλέον χώρα πασχίζουμε να μη θυμόμαστε το παρελθόν, αποποιούμαστε τις καταβολές μας, αδιαφορούμε για την κληρονομιά μας.

Μάλλον τελικά το "δεν ξεχνώ" μεταλλάχθηκε στο πολύ γενικό "δε με ενδιαφέρει να θυμάμαι"...