26 και σήμερα...

Όχι, δε θα μου λείψει αυτή η δουλειά...

The Shape of things to come...

Ka-Boom 02: Eine Kleine Nachtsmusik

(click title to get file)

Tracklist
01. King Creosote - Nothing Compares To You (BBC Maida Vale Session)
02. Siouxsie - If it doesn't kill you
03. Edwyn Collins - You'll Never Know (My Love)
04. Kosheen - Not Enough Love
05. Voxtrot - Silence Is A Burden
06. The Rumble Strips - Girls And Boys In Love
07. Hot Hot Heat - Give Up?
08. Grand National - Going to Switch the Lights on
09. Alabama 3 - The Middle Of The Road
10. Pony Up! - The Best Offence
11. Jens Lekman - A Postcard To Nina
12. Sigmatropic - Red Across The Sand
13. Morcheeba - Au Dela (Feat. Manda)
14. Stephen Fretwel - Lost Without You
15. James Blunt - Shine On
16. U2 - All I Want is You (acoustic)
17. The Devastations - The Face Of Love

Ka-Boom 01 - Podcast Re-released

(Click title to get the file)

Tracklist
01. Portugal The Man - Telling Tellers Tell Me
02. The Bravery - Believe
03. Suzanne Vega - Pornographer's Dream
04. Beirut - Cherbourg
05. Super Furry Animals - Carbon Dating
06. Patti Scialfa - State of Grace
07. Heavy Trash - The Hump
08. The Detroit Cobras - (If You Don't Think) You Better Change
09. Smashing Pumpkins - (Come On) Let's Go
10. Bad Religion - Heroes And Martyrs
11. Holly Golightly - You Can't Buy A Gun
12. St. Vincent - Jesus Saves, I Spend
13. Mexican Institute Of Sound - Mirando A Las Muchachas
14. To My Boy - Model
15. Chromeo - Fancy Footwork
16. Colbie Caillat - The Little Things
17. Yeah Yeah Yeahs - Down Boy
18. Crowded House - Walked Her Way Down

Λήθη

Την Παρασκευή το απόγευμα είχα την τύχη να παρακολουθήσω μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα εκδήλωση. Το θέμα της ήταν οι εφαρμογές νέων τεχνολογιών σε διατηρητέα κτίρια. (Βασικά δε θυμάμαι τον ακριβή τίτλο - ακουγόταν πολύ εντυπωσιακότερος από το παραπάνω...)
Αφήνοντας στην άκρη τις παρουσιάσεις των ακαδημαϊκών δασκάλων οι οποίες ενδιαφέρουν τους περισσότερο σχετικούς με το αντικείμενο ή με τη μηχανική επιστήμη γενικότερα, εκείνο που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ένα φωτογραφικό οδοιπορικό στην αρχιτεκτονική ιστορία της πόλης τους τελευταίους αιώνες.
Παρακολουθώντας την παρουσίαση, συνηδειτοποίησα ότι αυτή η πόλη δείχνει να έχει αυτοκαταστροφικές τάσεις. Φαίνεται οτι παλιότερα, 100 και βάλε χρόνια πριν, υπήρχε πιο έντονη διάθεση να ενταχθεί η πόλη στο σύγχρονο αρχιτεκτονικό γίγνεσθαι, προσανατολιζόμενη σταδιακά στις εκάστοτε τάσεις, με γνώμονα όμως την ήπια ένταξη των νεωτεριστικών στοιχείων στο χαρακτήρα της, ισορροπώντας και με την παράδοση του τόπου.
Έκτοτε, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Η ιστορία έχει καταγράψει τις πολιτικές αλλαγές και όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Στην προκείμενη περίπτωση, φαίνεται οτι από μόνοι μας τα καταφέρνουμε και σβήνουμε την κληρονομιά του τόπου: γύρω στα τέλη της δεκαετίας του '70, μια σειρά από σημαντικά κτήρια κατεδαφίστηκαν...
Τη στιγμή που άλλοι λαοί προσπαθούν να δημιουργήσουν ιστορία και παράδοση, εμείς ως ανεξάρτητη πλέον χώρα πασχίζουμε να μη θυμόμαστε το παρελθόν, αποποιούμαστε τις καταβολές μας, αδιαφορούμε για την κληρονομιά μας.

Μάλλον τελικά το "δεν ξεχνώ" μεταλλάχθηκε στο πολύ γενικό "δε με ενδιαφέρει να θυμάμαι"...

Νέα Ελληνική Μουσική

Εδώ και λίγες ημέρες (03.09.) κυκλοφόρησε από την αγγλική Tongue Master Records το νέο album των Sigmatropic (Άκης Μπογιατζής) "Dark Outside". Το ενδιαφέρον στην όλη ιστορία είναι οτι το album δεν κυκλοφόρησε πρώτα στην Ελλάδα, αλλά απευθείας στο εξωτερικό.
Ήδη το 2003, η τότε δουλειά των Sigmatropic "16 Χαϊκού και άλλες Ιστορίες", βασισμένο σε ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη, κυκλοφόρησε "μεταφρασμένο" στο εξωτερικό. Σε μια σπάνια όσο και εξαιρετικά ασυνήθιστη εκδήλωση αναγνώρισης της ποιότητας του συγκεκριμένου δίσκου, περίπου 20 σημαντικοί καλλιτέχνες "έντυσαν" τη διεθνή αυτή πρεμιέρα των Sigmatropic. Καλλιτέχνες όπως ο Robert Wyatt, o Mark Eitzel, o Howe Gelb (Giant Sand), o Alejandro Escovedo, o Lee Ranaldo (Sonic Youth), η Cat Power και η Laetitia Sadier (Stereolab).
Λίγο αργότερα, ο Άκης Μπογιατζής έγραψε και παρήγαγε το μεγαλύτερο μέρος του solo debut album της Carla Togerson (Walkabouts) "Saint Stranger", ξεδιπλώνοντας το μεγάλο ταλέντο του και συγκεντρώνοντας εντυπωσιακές κριτικές, ιδίως για έναν μη Άγγλο/Αμερικανό καλλιτέχνη.
Στο "Dark Outside" έχουμε να κάνουμε με ένα δυνατό συνδυασμό Electronica/Rock. Και πάλι οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες δείχνουν το πραγματικό βάθος της αναγνώρισης της δουλειάς του Άλη Μπογιατζή: Robert Fischer (Willard Grand Conspiracy), Howe Gelb, Carla Togerson (Walkabouts), Jim Sclavunos (Nick Cave & Bad Seeds/Grinderman). Η μίξη έγινε από τον Ian Caple (Tindersticks, Tricky).
Στα φωνητικά, η Αννα Καρακαλου δίνει την απαραίτητη ζεστασιά, ενώ ο ίδιος ο Άκης Μπογιατζής σημαδεύει με τη φωνή του το ποίημα "Maggie and Milly and Molly and May" του EE Cummings.
Έτσι λοιπόν, μια δημιουργική και πρωτοπόρα μουσική δύναμη βγαίνει και αναγνωρίζεται στο εξωτερικό χωρίς τα μεγαλόπνοα διαφημιστικά (και άλλα) κόλπα της Αννούλας ή της Δέσποινας. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, ελληνική μουσική ΔΕΝ είναι ούτε ο Φοίβος, ούτε ο Καρβελάκος - αυτοί είναι για να καλύπτουν την Αννίτα και τα εγχώρια πανηγυράκια...

ΥΓ. Λίαν συντόμως, ανεβάζω Sigmatropic προς ακουστική απόλαυση υμών.

DMS Victorious Sunday

Μέρες Ραδιοφώνου

Το ραδιόφωνο μου έλειψε πολύ. Σκέφτηκα λοιπόν να φτιάχνω μια "εκπομπή" με μουσικές που μου έκαναν "κάτι" τις τελευταίες 10-15 ημέρες και να την ανεβάζω για μια εβδομάδα στο blog. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να την κατεβάσει πατώντας στο link. Καλή ακρόαση...

http://download.yousendit.com/421793E35AA8F87E


Tracklist:
1. Portugal.The Man - Telling Tellers Tell Me
2. The Bravery - Believe
3. Suzanne Vega - Pornographer's Dream
4. Beirut - Cherbourg
5. Super Furry Animals - Carbon Dating
6. Patti Scialfa - State of Grace
7. Heavy Trash - The Hump
8. The Detroit Cobras - (if you don't think) You Better Change
9. Smashing Pumpkins -(come on) Let's Go
10. Bad Religion - Heroes And Martyrs
11. Holly Golightly - You Can't Buy A Gun
12. St. Vincent - Jesus Saves, I Spend
13. Mexican Institute Of Sound - Mirando A Las Muchachas
14. To My Boy - Model
15. Chromeo - Fancy Footwork
16. Colbie Caillat - The Little Things
17. Yeah Yeah Yeahs - Down Boy
18. Crowded House - Walked Her Way Down

Η ζωή είναι ωραία...

Patti Smith on Hilly Kristal

The Good Shepherd

Hilly Kristal opened the doors
of CBGB's to us all in 1974.
All who passed through the portals
experienced, as Arthur Rimbaud would
say, "new scenes, new noise".

He offered us artistic freedom and his
gruff yet unconditional love. We evolved,
we left and went out into the world like
prodigal children. When we returned
he always accepted us with open arms.

Once back in 1974, leaving the club after a
loud, raucous night, I noticed that Hilly had fallen
asleep on a cot. He was covered with a faded blanket
and his feet were sticking out. His mismatched socks
were also holy. Having holes that is. But perhaps holy
as well. I remember thinking he's just one of us.

I never really knew him outside of CBGB'S. But
he was always there. His door was always open. And
when he fell asleep we never had to be quiet.
Hilly Kristal was the good shepherd of a flock
of black sheep. We are forever grateful.

Γεννημένος το 1932, ο Kristal στα 18 του μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου τραγουδούσε σε διάφορα μαγαζιά του Μανχάταν. Αργότερα άρχισε να διευθύνει το West Village jazz club, ένας χώρος που λειτουργεί ακόμα, και ήταν υπεύθυνος στο να κλείνει καλλιτέχνες για εμφανίσεις.

Το 1970 άνοιξε στην περιοχή του Bowery το δικό του club το οποίο ονόμασε Hilly’s On The Bowery. Στη συνέχεια άλλαξε το όνομα σε CBGB & OMFUG (Country Blue Grass and Blues & Other Music For Uplifting Gormandizers). Αν και αρχικός του σκοπός ήταν να κλείνει για εμφανίσεις country & blues μπάντες, σύντομα αναγκάστηκε να δέχεται punk συγκροτήματα μιας και δεν υπήρχαν διαθέσιμες μπάντες στο είδος που ήθελε. Οι Blondie, The Ramones, Talking Heads, Television και Patti Smith έκαναν τα πρώτα τους βήματα στο -θρυλικό πλέον- CBGB.

Τον Ιούνιο του 2006 διαγνώστηκε οτι πάσχει από καρκίνο των πνευμόνων, ενώ τον Οκτώβριο του ίδιου έτους αναγκάστηκε να κλείσει το CBGB μετά από διένεξη με τους ιδιοκτήτες του χώρου.

Πέθανε πριν το ανοίξει ξανά, αυτή τη φορά στο Las Vegas.

The Flying Club Cup

Από χθες ακούω το νέο album του Zach Condon, του 21χρονου από τη Santa Fe, "ιθύνοντα νου" των Beirut, με επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας την 8η Οκτωβρίου. Η ζωντανή εμπειρία στο Roskilde είναι αρκετή για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μου για την 8μελή μπάντα.
Ο πρώτος δίσκος ήταν πιο Βαλκάνια, αυτός εδώ φέρνει περισσότερο σε Γαλλία. Θα ανεβάσω και μερικά κομμάτια στο player εντος των επόμενων ημερών.
Διάβασα ότι το Νοέμβριο θα περιοδεύουν στην Ευρώπη - τι όμορφα θα ήταν να τους βλέπαμε και στη δική μας απομονωμένη γωνιά του πλανήτη...

Soniq Tunez Vol.6

Out now.

A true Orange Feeling moment

Μεταμορφώσεις

Υπάρχει πάντα η πιθανότητα να πέσεις επάνω σε ένα album που θα μεταμορφώσει τη ζωή σου. Κι αυτό συμβαίνει κάθε εβδομάδα.
Είναι σα να είσαι ένα φύλλο στο ποτάμι. Μικρά ρεύματα και ξύλα και άλλα εμπόδια σε πάνε και σε φέρνουν και σε κρατάνε έξω από την πορεία σου. Αποδεσμεύεσαι και τρέχεις στη ροή του ποταμού, τίποτα δε σε σταματά και με τη φόρα που έχεις βγαίνεις στην όχθη.
Κι εκεί ανακαλύπτεις οτι υπάρχουν διαδρομές και ανακαλύψεις και εκδρομές και εικόνες και αισθήματα, όλα όσα κάνουν τη ζωή να έχει ενδιαφέρον.
Μη φανταστείς υπερβολικά πράγματα - απλά, μια σειρά από μικρούς ενθουσιασμούς εδώ κι εκεί.
Κι όλο αυτό μπορεί να στο προσφέρει η μουσική. Δεν είναι υπέροχο;

Είναι ακόμη Κυριακή απόγευμα, τα μεγάφωνα γεμίζουν με το In The Dark των Poets & Pornstars...

Tony Wilson

O «κύριος Manchester», ο άνθρωπος που δημιούργησε τη θρυλική δισκογραφική εταιρεία Factory, ο άνθρωπος που ανακάλυψε τους Ηappy Mondays και τους Joy Division, ο ιδρυτης του ιστορικού club Hacienda του Manchester, πέθανε στις 10 Αυγούστου από καρκίνο.

Για τη γενιά των 35+, αποτέλεσε έναν βασικό μουσικό παιδαγωγό – οι Joy Division κυριάρχησαν στις μελαγχολικές post-punk αναφορές τους, η Hacienda κάπου στα τέλη των 80’s μετέτρεψε την ηλεκτρονική χορευτική σκηνή μια για πάντα κι έβαλε την πόλη του στο κέντρο της νεανικής κουλτούρας για μια ολόκληρη δεκαετία. Η ταινία 24 Hour Party People είναι μια ελεύθερη εκδοχή της ζωής του και της ατμόσφαιρας της εποχής όπου το μουσικό και πολιτιστικό ρεύμα της πόλης απέκτησε και όνομα: «Madchester»…

Ποτέ δεν ενέργησε σαν επιχειρηματίας – αν και τυπικά ήταν το αφεντικό, στη ουσία ήταν ένας αναρχικός οραματιστής που ποτέ του δεν ενδιαφέρθηκε για τη γνώμη των άλλων. «Όταν σε βρίζουν είναι σημάδι ότι κάνεις καλά τη δουλειά σου» συνήθιζε να λέει…

Ξεκίνησε σα δημοσιογράφος στο περιφερειακό κανάλι της Granada και κάποιο βράδυ του Ιουνίου του ’76 η ζωή του άλλαξε. Οι Sex Pistols έπαιξαν για πρώτη φορά στο Manchester. Aπό τους 42 θεατές εκείνης της ιστορικής εμφάνισης, οι περισσότεροι αποφάσισαν το ίδιο κιόλας βράδυ να φτιάξουν τα δικά τους συγκροτήματα: Buzzcocks, The Fall, Joy Division, Simply Red. O Tony έπεισε το κανάλι να του δώσουν μια βραδυνή μουσική εκπομπή όπου έπαιζε ότι δεν έπαιζαν οι άλλοι…

Το 1978 ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία Factory – τα δικαιώματα ανήκαν εξ ολοκλήρου στους καλλιτέχνες. Τριάντα σχεδόν χρόνια μετά, όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες διεκδικούν αυτήν ακριβώς την ελευθερία…

Μετά τη διάγνωση της αρρώστιας του, η μόνη ελπίδα ήταν ένα νέο φάρμακο που θα του κόστιζε 3500 λίρες το μήνα – το Σύστημα Υγείας στο Manchester δεν κάλυπτε τη δαπάνη…

"I've never paid for private healthcare because I'm a socialist. Now I find you can get tummy tucks and cosmetic surgery on the NHS but not the drugs I need to stay alive.

This drug is my only real option. It is not a cure but can hold the cancer back, so I will probably be on it until I die. When they said I would have to pay £3,500 for the drugs each month, I thought where am I going to find the money? I'm the one person in this industry who famously has never made any money...

I used to say some people make money and some make history - which is very funny until you find you can't afford to keep yourself alive... "

«Θάλαττα, θάλαττα…»

Πριν 25 χρόνια μέτραγα τα καλοκαιρινά μπάνια μου ένα προς ένα . Πριν 15 χρόνια περίμενα πώς και πώς να ξεφύγω από την κάψα του τσιμέντου και να χαθώ σε κάποιο νησί για λίγες μέρες. Τώρα πια βλέπω τη θάλασσα κάθε μέρα μπροστά μου και όλο λέω «το απόγευμα θα πάω να βουτήξω». Και κάθε μέρα κάτι βρίσκεται και με τραβάει μακρυά.

Τελικά δε θα σταματήσω να παραπονιέμαι ποτέ

40 years young

Στις 8 του μήνα κλείνω τα 40. Στις 11 θα κάνω beach party. Όποιος απαντήσει θετικά (με sms) και γράψει τη λέξη "blog", θα έχει δωράκι έκπληξη!

I'll be seeing you

Δυο μέρες χωρίς σχόλια - το μόνο που ψάχνω να βρω είναι το φεγγάρι στον ουρανό...

Ευσεβείς Πόθοι

Σήμερα το μεσημέρι μου ήρθε μια τρομερή επιθυμία συγκεκριμένων διακοπών: Άνοιξη στο Πήλιο.

Υπομονή...

Τις τελευταίες ημέρες προσπαθώ να βελτιώσω το θέμα της μουσικής στο blog. Ελπίζω σύντομα να λύσω το γόρδιο δεσμό. Ως τότε, κάντε λιγάκι υπομονή.

Αντιθέσεις

Δευτέρα πρωϊ - καλή εβδομάδα...

Τρίτη απόγευμα - αποτοξίνωση

...

...

...

...

...

Από την αναχώρηση της Τρίτης Ιουλίου

RF 2007 - Μέρος Τρίτο: Πέμπτη 05.07.

Επιτέλους, μετά από ένα χρόνο αναμονής, έφτασε η γνώριμη αίσθηση του πρωϊνού: ελαφριά ταχυπαλμία, μικρή αγωνία για τις λεπτομέρειες της διαδρομής, υποσυνείδητο άγχος για τα εισητήρια όλων και μια ανησυχητική πληροφορία: το έδαφος θυμίζει ρευστή σοκολάτα - τόση λάσπη...

Μετά από μια ψιλοδύσκολη διαδρομή μέχρι το Roskilde κι από εκεί μέχρι το Dyrskuepladsen, η ευλογημένη ώρα έφτασε. Ακόμη και εν μέσω μιας απίστευτα λασπωμένης έκτασης, κάτω από μια σταθερή και ασταμάτητα δυνατή βροχή, όλοι είμαστε εκεί και πάλι: Μπροστά στην πύλη του φεστιβάλ, στην ουρά για να φορέσουμε το εισητήριο μας.

Δύσκολο να περιγράψω την αίσθηση του νέου wristband στο χέρι μου. Ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό - για μια ακόμη χρονιά αξιώθηκα να ζήσω αυτή τη μοναδική στιγμή, να συμμετάσχω σε αυτό το εξιλεωτικό τετραήμερο. Δεν είναι η στιγμή για συγκινήσεις - είναι η ώρα που θα "καλοσωρίσω" τους υπόλοιπους στο "σπίτι" μου. Γιατί έτσι το νιώθω εκείνο το λασπωμένο χωράφι μέσα στη μέση του πουθενά, το χωράφι που έχει κερδίσει ένα κομμάτι μου και το έχει κρατήσει κάπου μεταξύ της Orange και της Astoria, στο αγαπημένο μου σημείο - κάπου κοντά στο meeting point. Εκεί που νιώθω όλη τη δυναμική των 37 χρόνων του φεστιβάλ, τη θέληση των ανθρώπων του, την πίστη των εθελοντών του, την επιμονή όλων μας να είμαστε εκεί, ενάντια σε κάθε αντιξοότητα...







ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η δυσκολία της διαδρομής είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση, μάλλον περισσότερο παρανοϊκή απ'όσο δικαιολογούν οι περιστάσεις και με μια σχεδόν επετειακή επαναληψιμότητα. Κάθε χρόνο "τα παίρνω" σε κάποια(ες) φάση(εις), χωρίς πάντα να υπάρχει επαρκής δικαιολογία για την έντονη αντίδραση μου. (Όσο άχρηστο κι αν είναι τώρα πια εκ των υστέρων...) Συγνώμη...

RF 2007 - Μέρος Δεύτερο: Τετάρτη 04.07.

Αν και τα σύννεφα έδειχναν τις προθέσεις τους, κανείς δεν περίμενε τι θα επακολουθούσε την επόμενη ημέρα. Ιδίως όταν μέσα στη μέρα υπήρχαν στιγμές σαν τις παρακάτω:

Το ίδιο βράδυ, καταφέραμε και βρήκαμε κάτι ανοικτό για να φάμε - προφανώς γι'αυτό είμασταν όλοι μες την καλή χαρά: