Fez - Chemicals

Μαύρος καφές και βινύλιο

Αρχές Ιουλίου, ηλιόλουστη βόλτα στην Κοπεγχάγη, λίγο πριν την αναχώρηση για το Φεστιβάλ. Σε μια γωνιά στα δυτικά του κέντρου, το "Kaffe og Vinyl" ζωντανεύει τα όνειρά μου: ένα μικροσκοπικό μαγαζάκι με χαρακτήρα και πάθη: τον καφέ και τα βινύλια.
Παίρνω ένα εσπρέσσο (το απόλυτο τεστ) και ψαχουλεύω τους δίσκους, ξαναζώντας στιγμές μιας άλλης ζωής, κάποτε, κάπου αλλού. Διαλέγω ένα διπλό LP, το Performing Parades των Efterklang - το είχα κατεβάσει αλλά δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι η ιδέα μου: ο καφές είναι εξαιρετικός, η μουσική του μαγαζιού ανοίγει ορίζοντες στη φαντασία, ο ήλιος έξω καίει αλύπητα.
Δε ξέρω αν υπάρχει περίπτωση (σε αυτή τη ζωή τουλάχιστον) να υλοποιήσω κι εγώ κάτι αντίστοιχο - το έχω στο μυαλό μου εδώ και δεκαετίες. Δεν έχω καταλήξει ακόμα: είμαι απλά αναβλητικός, δεν το θέλω αρκετά, προτιμώ μόνο να το σκέφτομαι παρά να το κάνω ή κάτι έξω από μένα με έχει εμποδίσει; (η τελευταία εξήγηση είναι η πλέον απίθανη αλλά και η πιο βολική...).

Πέρασε σχεδόν ένας μήνας από τότε. Προχτές, τη στιγμή που έβγαζα το cd από το αυτοκίνητο, το ραδιόφωνο έπαιζε ένα παλιό τραγούδι - θυμήθηκα τη στιγμή που αγόραζα το συγκεκριμένο δίσκο από το αγαπημένο μου δισκάδικο, την ιεροτελεστία του ακούσματος. Ανέβηκα στο σπίτι, άνοιξα το πικάπ, παίρνω τους Efterklang, βγάζω τον πρώτο δίσκο από το χαρτί του. Η μυρωδιά του δίσκου με γυρίζει καμιά 20αριά χρόνια πίσω. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ευτυχώς.

Βάζω το δίσκο να παίζει και τον κοιτάζω καθώς γυρίζει στις 33 1/3 στροφές. Χάνομαι στον ήχο των Efterklang, στις μνήμες των μυρωδάτων βινυλίων του μακρινού παρελθόντος, στο δανέζικο εσπρέσσο του περασμένου μήνα, στο κουτί των επιθυμιών και των ονείρων που άνοιξε και πάλι, με σκοπό να με βασανίσει ή να με ξυπνήσει.